Soms, als ik weer eens struikel over een berg wasgoed die duidelijk niet de weg naar de wasmand heeft gevonden, of als ik een puber hoor schreeuwen dat ik “echt níks snap” (want ja, hoe kan iemand van boven de 40 überhaupt iets snappen?), dan betrap ik mezelf op een diepe zucht. En misschien... heel misschien... heb ik me dan ook wel eens afgevraagd of het sociaal geaccepteerd is om je kinderen achter het behang te plakken. Spoiler: dat is het niet. Jammer.